Hoe ik vier stukken vastgoed kocht voor mijn dertigste

Of misschien eerder… Waarom ik vier stukken vastgoed kocht voor mijn dertigste?

Ik had heel lieve grootouders die voor elk van hun 7 kleinkinderen een spaarpotje aangelegd hadden. We wisten dat we geld kregen op onze 25e verjaardag. Mijn ouders hadden wat mee gespaard, en het totaalbedrag lag rond de 14.000 euro. 

Mijn verjaardag zat eraan te komen en ik had een jaar onderzocht wat ik met dat geld kon doen. Zoals je in dit artikel kan lezen, kan je niet veel doen met dat geld als je denkt het binnen de 7 jaar nodig te hebben. Maar ik wist wel dat ik dit geld niet zomaar op mijn rekening wou laten staan. Niet iedereen krijgt zo een schoon cadeau, en ik wou het niet verloren laten gaan. Meer nog, ik wou dit geld optimaliseren. Een trend die later vaker zou terugkomen in mijn leven.

Alles passeerde de revue. Aandelen en obligaties kopen, maar daar kende ik op dat moment nog niet genoeg van, dus dat durfde ik niet. Ook wou ik het risico niet lopen dat het geld minder waard was op het moment dat ik een eigen huis wou kopen. Want dat is toch iets dat ik hoopte te kunnen doen binnen de 7 jaar. Luxe-items waren niet aan mij besteed. Daar ken ik te weinig van. Vastgoed had al heel snel mijn interesse, maar wat kan je in godsnaam kopen met 14.000 euro. We spreken anno 2016. De vastgoedprijzen waren niet wat ze nu zijn, maar voor dat bedrag vond je ook niets. 

Na wat zoeken kwam ik uit op een garageplaats. Garageplaatsen of -boxen in Antwerpen kostten op dat moment tussen de 20k en 40k, dat leek al meer binnen mijn bereik. En na enkele maanden het verkoop- en huuraanbod en de prijzen te analyseren, had ik beslist.

Het voordeel van iets kopen aan “kleine” bedragen, is dat je al leert hoe alles werkt, maar dat het risico beperkt blijft. Natuurlijk is 40.000 euro veel geld om ‘eventueel’ te verliezen, maar het is minder dan 200.000 euro en er moest al iets zots gebeuren voor ik er echt veel verlies aan deed.

Ik ben eerst met de bank gaan praten, maar dat was nogal een kort gesprek. Ik had geen vast contract op dat moment en misschien 5000 euro op mijn spaarrekening staan. De meeste maanden verdiende ik meer dan 2000 euro, maar toch was ik geen geschikte kandidaat voor een lening. Voor een garage kan je ook geen hypothecaire lening aangaan, dus dat was in ook al niet interessant.

Uiteindelijk had ik dan toch een geschikte garagebox gevonden in het centrum van Antwerpen. Ik had zo veel mogelijk gespaard van zodra ik wist dat ik een aankoop wou doen en heb alles bijeengesprokkeld dat ik had. En voilà, daar was mijn eerste aankoop. Voor geen 30.000 euro was ik eigenaar van een garagebox. Het enige dat kon kapotgaan was het lichtpeertje en de handmatige poort. 

Ik ben heel blij dat ik deze aankoop heb gedaan. Ik had bij deze het hele hoe-koop-ik-vastgoed proces al eens doorlopen. De garage heeft langer leeggestaan dan ik had gehoopt voor we een huurder vonden. Ik heb minder huur gekregen per maand dan ik gehoopt had. De syndicuskosten waren veel hoger dan gedacht, etc… 

Uiteindelijk waren de huurinkomsten break-even met de lasten die ik had, maar ik had geen lening lopen, en als ik de garage 4 jaar later zou verkopen om ons woonhuis te kopen, heb ik 25% winst gemaakt. Geen slechte investering, al zeg ik het zelf. Maar zeer eng om de eerste stap te zetten, absoluut.

Een jaar later was ik een beetje bekomen van deze grote uitgave. Mijn ouders waren terugbetaald en ik had zelf opnieuw een beetje spaargeld. Ik onderzocht hoe ik mijn financiën kon optimaliseren en met de woonbonus kon ik heel wat belastingen terugkrijgen per jaar. Dus besloot ik uiteindelijk om een studio of eenslaapkamer-appartement te kopen. Helaas bestaat de woonbonus niet meer, dus kan ik deze tip niet meer geven aan jonge mensen, maar voor mij was het nog een perfecte opportuniteit. Mijn maximum budget was 120.000 euro. Daarvoor kon ik iets kopen waarvan de verhuurprijs op termijn hoger zou liggen dan de hypotheek die ik moest afbetalen. Na een kleine zoektocht viel mijn oog op een “perfecte” investering.

4 units in het gebouw, dus geen grote syndicale kosten, 10 jaar oud, dus geen grote werken in het vooruitzicht, in een buurt die aan het vernieuwen was (Sint-Jansplein), dus je “weet” dat de vastgoedprijzen omhoog gaan. Voor 85.000 euro was de studio van mij. Aan 345 euro afbetaling in de maand. Dat was zeer goed te doen. En moest ik hem ooit willen verhuren, ligt de verhuurprijs zeker hoger dan dat.

Was ik nu 26 en officieel grootgrondbezitter? 

Ondertussen was ik niet meer alleen en wilde mijn lief samen een nieuwe mobilhome kopen omdat wij graag en vaak reizen.
Zo gezegd zo gedaan, maar in de plaats van een mobilhome viel zijn oog op een stukje bos. Het was niet het plan, maar we wisten meteen dat het een uniek stukje natuur was dat je hier alsmaar minder ging kunnen vinden.

Op dit punt was ik echt platzak, maar met eens lief in mijn ouders hun ogen te kijken, kon ik mijn deel van het stukje bos aan een goede 10.000 euro kopen. Het bos kost ons wel wat per jaar, maar wij hoeven – zeker met kleine kinderen en hete zomers – nu niet meer ver lopen om op vakantie te gaan. Wij gaan gewoon gezellig in ons eigen bos kamperen. En de waarde ervan is ondertussen al verdubbeld.

In 2021 kochten mijn (ondertussen) man en ik uiteindelijk samen een huis. Door de garagebox te verkopen hadden we bijna de volledige eigen inbreng bijeen gespaard. Het feit dat we al wat vastgoed hadden, had wel invloed op het bedrag dat we konden lenen voor ons eigen huis. Dat wisten we op voorhand, maar het heeft ons niet tegengehouden eerst te investeren, want wat hadden we gehad als we geen investeren gedaan hadden? Een groter huis. Et alors? We hebben een bescheiden huisje gekocht voor 225.000 euro, met een afbetaling van € 775 per maand.

We wonen kleiner dan veel andere mensen, maar de keuze die ik gemaakt heb is om eerst enkele zaadjes te planten voor mijn toekomst. En mezelf aan te leren om het met minder te doen iedere maand. Want ik zou even goed mijn loon kunnen opsouperen als ik 500 euro meer had per maand. Maar dan had ik ook geen back-up plan.

En we kozen bewust voor een lage afbetaling, zodat we ademruimte hadden als het eens wat minder zou gaan. Wat een goed idee bleek, want nog geen half jaar later én een maand na de bevalling van ons tweede kind, werd ik ontslagen.

Fast forward naar 2023.

Ik ben 31, mijn ouders zijn bijna terugbetaald voor de extraatjes die ze ons toestopten de voorbije jaren en we hebben 2 kinderen, dus weinig ruimte om extra te werken of extra te investeren. Ondertussen groeien onze huidige investeringen, is er de gemoedsrust dat we back-up plannen hebben indien nodig en leren wij omgaan met wat minder geld per maand. Dat is de keuze die wij gemaakt hebben, en waar we elke dag achter staan.